Як лятуценьнік, фантазёр,
Сябе самога суцяшаю.
У хату сонца запрашаю
З палескім гоманам азёр.
Кажу яму: – Вандруеш ты,
Зьбіраеш росы з майго краю,
А я на водшыбе зьбіраю,
Як памяць, сьлёзы і лісты.
Зірні ў вакно, павей цяплом,
Займай праменьнем ясным покуць.
Бутоны ружаў будуць покаць
I мара мне ўзмахне крылом.
Мой край наведаю ізноў
Бяз візы й мыту, бяз білета,
Бо права маю я на гэта, –
Я лятуценьнік, носьбіт сноў.
Да сонца рукі распасьцёр
I песьняй гора сунімаю.
У сэрцы Бацькаўшчыну маю.
Ці-ж я ня шчасны фантазёр?
|
|
